Ben jij klaar voor het nieuwe normaal?
10 juni 2020
Energiebalans
29 september 2020
Afgelopen jaar heb ik gewerkt als interim teamleider van mensen binnen het autistisch spectrum. Dat heeft me aan het denken gezet: durven we elkaar nog wel écht aan te spreken?
Elk individu is uniek
Als teamleider was ik verantwoordelijk voor een groep mensen die vanuit de WW het werkende leven weer wilden gaan opstarten. Dat is best even zoeken, want een autistisch brein werkt écht anders dan dat van ons. Denk dan aan triggers, prikkeling en de beleving. En elk individu in dit spectrum is uniek. Elke medewerker heeft een eigen set aan begeleiders. Vanuit de gemeente, het werkbedrijf, de zorg en vaak het eigen gezin, allemaal spelen ze een grote rol in het werkende leven van iemand binnen het autistisch spectrum. Wat me is opgevallen, is dat er vaak over deze mensen gepraat wordt, in plaats van met ze. Terwijl ze gewoon volwaardige gesprekspartners zijn, toch?
Aanspreken om lerend vermogen te stimuleren
Deze mensen lijken door veel van hun steunpartijen ontzien te worden in wie ze zijn en wat ze aankunnen. Ze worden op voorhand al beschermd voor wat er op hun pad kan gaan komen en er wordt veel grensoverschrijdend gedrag geaccepteerd. Nu heb ik het niet over de grote grenzen, maar startend met de grenzen gekoppeld aan werknemersvaardigheden. Ze worden gefaciliteerd in het maken van kleine fouten in plaats van dat ze hierop aangesproken worden. Het gevolg is dat ze zo niet goed in staat zullen zijn om oorzaak en gevolg uit elkaar te houden en passende consequenties te ervaren voor bijvoorbeeld het niet nakomen van een afspraak. Zo worden ze beperkt in hun lerend vermogen en de kansen die ze zouden kunnen krijgen wanneer dit niet het geval is.
We kiezen graag voor lekker makkelijk
Hier ligt een parallel naar hoe wij “normale” mensen met elkaar omgaan. Spreek jij altijd een collega of vriend aan op gedrag dat je niet prettig vindt? Waarom ontlopen we die persoon liever dan dat we uitspreken wat ons dwars zit? Of waarom “dumpen” we ons ongenoegen bij de leidinggevende, terwijl we volwassen mensen zijn? We kiezen vaak voor lekker makkelijk. Logisch, want het zit niet in onze natuur om mensen aan te spreken. Om een confrontatie aan te gaan. En dat terwijl we diep van binnen weten dat wanneer we ons over ons eigen ongemak heenzetten, we de situatie niet alleen voor onszelf veel makkelijker maken, maar we collega’s, vrienden of relaties oprecht kunnen helpen en laten leren. Iemand eerlijk vertellen waar het op staat, daar help je iemand echt mee verder. Ondanks dat wat je eigen gedachten je proberen te vertellen.
Spreek deze week één iemand aan
Mensen voelen het aan als er iets speelt. De onzekerheid van niemand terugkrijgen wat er is, creëert meer schade dan het goed doet. Iedereen wil gezien worden en dat doe je toch op de enige manier die hij of zij kent. Dat is hoogstwaarschijnlijk de manier die wij dus niet willen zien. Wat is het ergste dat er kan gebeuren als je iemand vertelt waar het op staat? Wat het in jouw ogen is waar ze tegenaan lopen?
Probeer deze week eens één persoon aan te spreken en kijk wat het met je doet. Ik ben benieuwd naar je ervaringen!
